„Przeto przychodząc na świat, mówi: Ofiary ani daru nie chciałeś, aleś Mi utworzył ciało /σῶμα (sōma)/” (Hbr 10,5).

Bóg – Ojciec utworzył swojemu Synowi ciało. Syn wypełnił wolę Ojca składając swoje ciało w ofierze za nasze grzechy. „Na mocy tej woli uświęceni jesteśmy przez ofiarę ciała /σῶμα (sōma) – częściej wyrażającego ciało fizyczne/ Jezusa Chrystusa raz na zawsze” (Hbr 10,10).

W podobnym kontekście pisze o tym Paweł apostoł: „Co bowiem było niemożliwe dla Prawa, ponieważ ciało /σάρξ (sarx) – częściej wyrażającego ciało z cielesną (doczesną) naturą człowieka/ czyniło je bezsilnym, tego dokonał Bóg. On to zesłał Syna swego w ciele /σάρξ (sarx)/ podobnym do ciała grzesznego i dla usunięcia grzechu wydał w tym ciele /σάρξ (sarx)/ wyrok potępiający grzech…” (Rz 8,3). Dzięki ofierze tego ciała mamy dostęp do Boga – właśnie przez ciało Chrystusa. „On nam zapoczątkował drogę nową i żywą, przez zasłonę, to jest przez ciało /σάρξ (sarx)/ swoje” (Hbr 10,20). Ciało Chrystusa jest w tym wyrażeniu symbolem zasłony. Tej zasłony, która w świątyni w momencie śmierci Jezusa „rozdarła się na dwoje, od góry do dołu” (Mt 27,51). Zasłona zagradzająca dostęp przed oblicze Boga została przez Boga rozerwana („od góry do dołu”). Podobnie ciało Chrystusa musiało zostać zabite, abyśmy przez nie mieli dostęp do Boga. Dlatego Jezus powiedział: „Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Chlebem, który Ja dam, jest moje ciało /σάρξ (sarx)/ za życie świata” (J 6,51). Spożywanie chleba oznacza tutaj położenie zaufania w Chrystusie i Jego ofierze za nasze grzechy. Wyrazem tego zaufania jest między innymi udział w Pamiątce, która jest wspomnieniem złożenia ofiary ze swojego ciała przez Chrystusa. Jezus bowiem rzekł: „To jest Ciało /σῶμα (sōma)/ moje za was wydane. Czyńcie to na moją pamiątkę!” (1 Kor 11,24).