Jezus jest pośrednikiem – patrząc z greckiego: μεσίτης (mesitēs) – idący pomiędzy, pośrednik, mediator, rozjemca. Jest On tym, który przez swoją śmierć – ofiarę pojednania Bóg uczynił rozjemcą między Sobą a nami. Jest tym, przez ofiarę którego Bóg zaoferował nam Nowe Przymierze. Ponieważ pierwsze przymierze zawiodło, dokładniej zawiedli ludzie jako strona tego przymierza – zawiódł naród żydowski /”Ponieważ oni nie wytrwali w moim przymierzu, przeto i Ja przestałem dbać o nich, mówi Pan” (Hbr 8,9)/, więc Bóg wystąpił z inicjatywą nowego. Pośrednikiem tej nowej oferty dla ludzi uczynił swojego Syna. Dzięki temu pośrednictwu to przymierze uzyskało o wiele wyższą rangę, o wiele wyższe znaczenie.
Jezus w swoim pośrednictwie jest i mediatorem, i rozjemcą. Mediator to neutralna osoba trzecia, pomagająca stronom rozwiązać spór. On, Bóg, stał się człowiekiem: „On, istniejąc w postaci Bożej, (…) ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi” (Flp 2,6–7). Doskonale rozumiał Boga i doskonale utożsamiał się z człowiekiem.
Rozjemca to człowiek, którego zadaniem jest rozstrzygnięcie sporu, pogodzenie wrogich stron. Przez Jezusa właśnie mamy „pokój z Bogiem” (Rz 5,1). Taki ktoś był konieczny, bo w Starym Przymierzu pośrednictwo kapłanów nie doprowadzało do rzeczywistego pojednania z Bogiem. Bogu „całopalenia i ofiary za grzech nie podobały się” (Hbr 10,6.8). To musiało być szokiem dla czytelników Listu do Hebrajczyków i Żydów, bo ofiary składane były „na podstawie Prawa” (Hbr 10,8). Potrzebny był więc inny – doskonały mediator. I jedynym kandydatem mógł być Bóg – człowiek, Jezus Chrystus.